Obcæcat proceres, auro quod surripit illis,
Et propriis opibus mancipat ipse sibi.
O facinus nullis vnquam delebile sacris !
Nec Thetis omnigenis fluctibus abluerit.
Hoc mirata nefas excussis Sequana venis,
Protinus exundat vortice non solito.
Eheu tum dixit furiatâ mente tumescens,
Tam sacrum pignus sic mihi præripitur !
Non prius audito populabor cuncta pererrans
Diluvio, ni Rex redditur ipse mihi :
Teque, caput mundi princeps Luttetia, sternam
Funditus, aut rebus consule cauta tuis.
Quo potes armato repetas citò milite, donec
Prædo rapax pœnas sentiat iste graves.
Vix sibi consuluit populus mandante Senatu,
Visaque paullatim est detumuisse sibi.
Ergo quid inde precer monstro pro talibus ausis,
Dicere dum conor præpedit ipse dolor.
Iusta tamen nobis facit indignatio versum
Qualemcumque potest, dum furor exstimulat.
Hinc igitur quidquid pœnarum sævit in orco,
Adveniat terris, discrucietque scelus.
Producant Parcæ per plurima sæcula vitam,
Vt sic mille modis hunc nova pœna premat.
Quot constat cunctis infelix partibus, omnis
Morborum populus quà data porta ruat.
Imprimis psora, atque Elephanti nomine dicta
Fœda lues, toto corpore dilaniet.
Vtque malum latè solet immedicabile cancer
Serpere per partes, serpat & ille simul.

Page précédent(e)

Page suivant(e)